Zdejm kapelusz.

Mam trzydzieści trzy lata. Może nie jestem tak stary, jak zwykłem to podkreślać, ale z perspektywy czasu na pewne rzeczy patrzę już inaczej niż niegdyś. Zaczynam mieć wspomnienia, przyrównuję stan obecny do tego, co było i wyciągam wnioski. Czasami patrzę z podziwem, innym razem z zażenowaniem. Mimo wszystko jednak dostrzegam i to chyba nieco więcej niż inni.

Pamiętam jak koszmarnie kiedyś było znaleźć kogoś w serwisie randkowym. Większość profili nie miała zdjęć, lub miała je ukryte pod hasłem, przy czym aż do momentu spotkania (które nie zawsze dochodziło do skutku) nie było wiadomo, czy zdjęcia faktycznie przedstawiają danego absztyfikanta. To swoją drogą też chyba do końca się nie zmieniło, bo nadal można z łatwością stworzyć sobie alter ego z cudzych zdjęć. Nie mniej jednak przeglądanie profili na serwisach randkowych przestaje już przypominać oglądanie kroniki kryminalnej, gdzie panowie mają czarne prostokąty w miejscu oczu lub zamazaną twarz na zdjęciu. Jest inaczej. Zdjęć profilowych przybywa, a pokazanie twarzy nie jest już aktem samobójczej desperacji lub przykładem odwagi, ale standardem, który na nikim już nie robi większego wrażenia.

Jesteśmy. Istniejemy obok siebie. W większości przypadków kojarzymy siebie nawzajem. Przyszła zatem pora zdjąć kapelusz, który konsekwentnie mnie zasłaniał od lat. Więc zdjąłem. I świat się nie skończył.

Oczywiście wiem, nie każdy ma potrzebę pokazywania swojej twarzy, nie każdy też czuje się na siłach. Są powody, dla których samoocena mężczyzn w pewnym wieku nieco kuleje. Mają za sobą już trochę, swoje przeżyli, po dupie oberwali. Są świadomi własnych ograniczeń, tego, że z rynku nieco już wypadają, wchodząc powoli w wiek, w którym pozostaje im już tylko rola "sugar daddy". Ale to tylko się dzieje w naszej głowie, prawda? Wszelkie ograniczenia narzucamy sobie sami, a osiągnąć możemy dokładnie tyle, na ile sami sobie pozwolimy.

I co się okazuje? Że neurotyk może być dla kogoś właśnie tym, kogo szukał! Ktoś inny będzie żałował, że nie mieści się w widełkach wiekowych, ktoś zaprosi na spacer, kawę, do kina. Ktoś ze smutkiem zauważy, że nie szuka się związku, tylko znajomych, bo gdyby było inaczej, ustawiłby się pierwszy w kolejce- i przyzna się do tego bez większych ceregieli, bo wie, że w życiu nie chodzi o to, żeby kluczyć i bawić się w podchody. Owszem, nie dla każdego jest się atrakcyjnym, ale też bardzo łatwo jest się przełamać, kiedy tylko umysł otworzy się chociaż na milimetr.

A kwestia wyglądu? Ktoś bardzo mądry powiedział mi kiedyś jedną rzecz. Tekst na profilu randkowym powinien brzmieć mniej więcej tak: "Uroczego brzydala, o dobrym sercu, poznam". Bo właśnie taki powinien być mężczyzna- powinien dawać coś z siebie, a nie tylko brać lub oczekiwać. Zatem niech nie wygląda nawet wyjściowo. Grunt, że będzie miał serce i wiedział co z nim zrobić.

Tym oto sposobem sztruksowy, zielony kapelusz trafił do szafy i pewnie wyjedzie z niej w następnej fazie porządkowania. A ja mam twarz. I nie zawaham się jej użyć.