W ogień.

W zasadzie nie jestem biżuteryjnym typem. Oczywiście miewałem romanse z różnymi akcesoriami, ale w ostatecznym rozrachunku dochodziłem do wniosku, że wyglądam z nimi na jeszcze większą pizdę, niż bez nich. Biżuteria bardziej mi się podoba u kogoś, niż u mnie, jednak jako przykładna Smukła Dziewica, marzę wprost o zaobrączkowaniu. Nie takim na pokaz, żeby zmylić nazbyt ciekawskie indywidua, albo pochwalić się własnym zamiłowaniem do wyróżnienia się, ale prawdziwym. Takim z wielkim romansem, z kwiatami, z perfekcyjną przyszłością, z momentem i niech stracę- nawet ze łzami. Chociaż to piździe nie przystoi. Marzy mi się wielka chwila, nawet jeśli bez przyklękiwania na jedną nogę.

Oczywiście muszę sprostować- nie mam nic przeciwko temu, żeby samemu rzucić się na podłogę i proponować wspólne życie do grobowej deski. Nie robi mi to żadnej różnicy, nie stanowi w żaden sposób ujmy na honorze. Zrobiłbym to chętnie i w tak romantyczny sposób, na jaki tylko mógłbym się zdobyć. Nie jest ważne jednak to, kto przed kim klęka, ale to, co ów kawałek metalu ma znaczyć. Bo przecież, czy rzeczywiście potrzebny nam jest następny bling-bling gadżet?

Dlatego czasami zastanawiam się nad tym, o co w tym wszystkim chodzi. Czy potrzebuję namacalnego dowodu na to, że przynależę do kogoś? Poczuję się przez to pewniej, bardziej stabilnie? Nie do końca przecież w tym rzecz. Związki mogą być silne i bez obrączek, pierścionek to żadna gwarancja stałości, a jeśli coś ma się pochrzanić, to się tak stanie i bez tego. Czy jednak można mi się dziwić, że autentycznie chciałbym mieć na palcu symbol, taki tylko dla mnie, na który mógłbym spojrzeć kiedy mi źle, kiedy dzieje się coś złego, kiedy jestem sam? I wiedzieć wtedy, że to wszystko jest bez znaczenia, bo jest na świecie ktoś, dla kogo jestem ważny, kto mnie dostrzega, kto o mnie myśli. Ktoś, kto ma palcu symbol uczucia, które nas łączy. Symbol identyczny z moim. Czy to nie jest przyjemne uczucie? Być z kimś i fakt, może trochę ostentacyjnie to manifestować, ale czy u licha ciężkiego nie jest to powód do dumy?

Zatem tak, obrączka mi się marzy. Nie złota, nie siermiężna, nie pełna przepychu. Prosta. Skromna. Oryginalna. Taka tylko dla mnie, tylko dla Niego i tylko dla Nas. Na przykład z Wooden Jewels ! Czy to nie fajny, oryginalny pomysł? Skromny, ale też inny, nieszablonowy. Podziwiam je szczerze, marząc o tym, że ktoś, kiedyś, gdzieś...

A jeśli nie? Mam wrażenie, że tak chętnie, jak ja założę obrączkę, tak samo postąpi ten, który będzie mnie obrączkował. Albo ja jego! Uwielbiam to, że tak naprawdę żadna ze stron nie musi sprostać jakimkolwiek konwenansom. Liczy się tylko to, aby umieć przyznać się do uczucia i nie wstydzić się go. A potem już tylko iść za kimś w ogień.