34.

W kompletnym braku jakichkolwiek uczuć temu towarzyszących, skończyłem w wyjątkowym niewzruszeniu trzydzieści cztery lata. Ani nie jestem tym zachwycony, ani też wkurwiony. Dziwnie tak, bo do tej pory jednak w mniej lub bardziej zawoalowanej formie nieco spazmowałem. Coraz bliżej do czterdziestki, a to przecież moja górna granica, po przekroczeniu której jest niemal pewne, że kipnę. Co roku było mi nieprzyjemnie. Aż do dzisiaj.

Zobojętniałem. Być może jest trochę tak, że z czasem wiek przestaje mieć aż takie znaczenie. Może to kwestia tego, że po prostu mam cały pierdylion innych spraw na głowie, a przemijający czas jest gdzieś na szarym końcu dramatów do rozkminiania. A może to rzeczywiście bez różnicy? I cóż z tego, że grawitacja robi swoje? Cóż z siwych włosów i z coraz bardziej widocznych zmarszczek? Jeszcze trochę mam przed sobą. Jeszcze paru osobom zajdę za skórę, parę słów jeszcze skreślę, coś jeszcze przeżyję.

Dzisiaj jednak jest dzień, jak każdy inny. Ani bardziej szczególny, ani mocniej przygnębiający. Czy to znaczy, że wreszcie wydoroślałem, skoro nie przejmuję się już metryką?

Tradycyjnie jednak, jak co roku- it's my party and I'll cry if I want to. 

But not because of my age.