Kiedy byk spojrzy.

Otrzymałem propozycję seksualną. Tak ja! I to od bardzo atrakcyjnego wizualnie mężczyzny, który w dodatku reprezentuje sobą coś więcej niż tylko niezły tors. Owszem, to jest duża rzecz, bo jakkolwiek kiedyś tego typu propozycje nie robiły na mnie większego wrażenia, tak teraz dochodzę do wieku, w którym to całkiem podnosi samoocenę. Więc jest mi z tym nieźle, chociaż grzecznie podziękowałem. Wszak nie zapominajmy, że zajęty jestem! To po pierwsze. Po drugie, nawet gdyby cała drużyna futbolistów machała mi pindolami przed nosem to i tak jestem ukierunkowany na innego mężczyznę, mojego. I tak mi już zostanie, aż kipnę. W zasadzie jednak ja nie o tym. Skojarzyło mi się coś, o czym dawno już zapomniałem. Istnieje pewna zasada, w myśl której bykom się nie odmawia. Never ever.

Z zasady tej korzystamy chętnie, zwłaszcza jeśli gdzieś po drodze samoocena sięgnęła już nawet nie parteru, a piwnicy, co ma przecież miejsce w przeważającej części przypadków. Zawsze można znaleźć w sobie coś, co jest nie takie jak być powinno. Charakter jest do bani, wygląd nie taki, a całokształt to już w ogóle kompletnie niewyjściowy. Mężczyźni żyją wśród swoich kompleksów, pozwalając im w mniejszym lub większym stopniu przejąć kontrolę nad zdrowym rozsądkiem. W rezultacie sami siebie umiejscawiamy na niższej półce, niż jest nam należna, i z zachwytem spoglądamy na tych, którzy stoją o poziom wyżej w wyimaginowanej hierarchii, stanowiącej wypadkową między fizjonomią, a zwykłą popularnością.

Właśnie dlatego, kiedy ktoś z góry zwróci uwagę na tych z dołu, trup się ściele gęsto. Mdlejemy pod wpływem spojrzenia jednego z nieosiągalnych byków, zupełnie jak gdyby wraz z jego zainteresowaniem otwierały się drzwi, prowadzące do windy, która jedzie wyłącznie w górę. Pojawia się szansa, możliwość z której wprost nie sposób nie skorzystać. Byk zaś spogląda tylko raz. Złoży propozycję, której więcej nie powtórzy. Nie musi pytać dwa razy. Świetnie wie, że na jedno miejsce dostanie setkę kandydatów z własnej półki i pięciuset delikwentów z lochów. A jak miło jest się pogrzać w ciepełku kogoś, kto wzbudza powszechny zachwyt! Jak przyjemnie! Natychmiast budzi się uśpiony w nas Kopciuszek, który właśnie spotkał chodzący wzór cnót i urody, w dodatku z ciałem Adonisa. Marzenie na chwilę zdaje się być całkiem realne.

Gdzie szacunek do samego siebie? Za zbytnio go nie ma. Nawet wcale. Winię dzieciństwo i wszystkie bajki, w których każdy książę był obowiązkowo przystojny. Poupychano nam tych dyrdymałów w głowach i nikt nie chce się wiązać z kimś przeciętnym. Lepiej mierzyć o jedną klasę wyżej i czort z tym, że książętom bardzo często słoma z butów wystaje. Jak spadać to z wysokiego konia, a jak kraść to miliony. Ach, te wysokie konie! Czy byki...

I właśnie dlatego nikt nigdy nie odmówi. Pal sześć, jeśli potem będzie się łkało w poduszkę po tym, jak książę uzna, że potrzebował jedynie one night stand. Liczy się nadzieja i szansa na "żyli długo i szczęśliwie". Nawet jeśli naiwna, złudna i krótkotrwała.

A co do mnie... Na salony jestem za cienki. Dobrze mi tu.