Tęczowy głos narodu.

Po pierwsze, nie zapominajmy, że gdyby nie Alexis, to by bloga nie było. Ani pierwszego, ani drugiego, ani tych co jeszcze się pojawią, kiedy mi się w dupie coś przewróci. Po drugie, we wskrzeszeniu mojej daleko przeciętnej twórczości miał swój udział Grześ, bardzo żywotnie namawiając mnie na powrót do pisania, wyciągając przy tym argument nie do obalenia, w myśl którego moje teksty mogą w jakiś sposób komuś pomóc. Jakkolwiek taka odpowiedzialność spoczywająca na mnie jest nieco na wyrost, to mimo wszystko blog się odrodził. I rzeczywiście ktoś się z tego powrotu ucieszył. Jak fajnie!

Drogi S. zadziałał błyskawicznie, podsyłając swoim znajomym moją odkurzoną stronę na FB. Coś drgnęło, ktoś skojarzył z Instagramem, ktoś inny polubił, bo pamiętał fellowvictim, a sam S. stwierdził, że należy ze mnie uczynić homo tubę. Rozbawiło mnie to szczerze, bo już był jeden taki, który pragnął uczynić ze mnie autora powieści, po czym zniknął bez śladu, kiedy się okazało, że Beata Pawlikowska nigdy ze mnie nie będzie. Pozostały grafomańskie niedobitki quasi-opowieści, parę rozdziałów i koncepcja najwyraźniej mocno przekraczająca moje zdolności poetyckie.

Nie przeczę- fajnie by było w jakiś sposób zaistnieć. Niekoniecznie w mediach, czy w biedronkowych koszach na przecenie. Byłoby jednak całkiem miło wyjść do ludzi. Poznać tych, którzy mi towarzyszą. Może nawet zorganizować jakieś spotkanie przy pizzy i winie, żeby porozmawiać o tym, co w nas siedzi, co warto jeszcze zgłębić, albo nawet poznać się, żeby wiedzieć, ze w tym poplątaniu nie jest się osamotnionym. Niekoniecznie tworzyć koło wzajemnej adoracji, ale po prostu siebie usłyszeć, dostrzec. To by było niezłe i taki rodzaj mojego istnienia, jako autora byłby mi najbliższy.

Nie boję się rozpoznawalności. Miewałem już pięćset wejść na stronę w ciągu kilku godzin i przynosiło mi to radość. Moje teksty trafiały na rozmaite profile (nie zawsze za zgodą niestety) i bywało też tak, że ludzie traktowali mnie nieufnie, z obawy przed tym, że opiszę ich na blogu. Czytano mnie w kraju, trafiałem zagranicę, w miejsca na świecie, w których nigdy bym nie mógł być obecny. Jednak byłem- moje słowa niosły się daleko- bawiły, pocieszały, motywowały, irytowały. To jest coś. Za tym tęskniłem, przestając pisać.

Teraz jestem tu. Z nieco mniejszą ilością odbiorców, za to tych najwierniejszych. To też było celowe- zależało mi na tym, żeby niektórzy o istnieniu tego miejsca jednak nie wiedzieli. Przynajmniej nie teraz. Głosem nie będę, tłumów nie porwę. Nie wyląduję na ściance, nie zacznę pisać dla branżowych magazynów.

Cieszę się z tego co mam. Z Was. I jest mi z tym naprawdę dobrze.