Popierdolony. Bo homo.

Był czas, w którym bardzo często zadawano mi niemal identyczne pytanie. Ludzie chcieli wiedzieć w jakim stopniu bycie homoseksualistą jest przyczyną, dla której nie układa mi się w życiu. Co zabawne, pytanie to zadawali mi głównie mężczyźni homoseksualni, którzy nieco a priori uznawali, że jestem głęboko nieszczęśliwy. Odpowiadałem wtedy, że swoją orientację seksualną obwiniam dokładnie tak samo jak oczy w kolorze Bałtyku, długość nosa, kąt nachylenia uszu i obsesyjne wprost uwielbienie do marynowanego imbiru.

Istnieje wśród homoseksualistów niczym nie uzasadniona teoria, że jednak heteroseksualnym układa się w życiu łatwiej. Nie do końca wiem co ma się kryć pod tajemniczym "łatwiej" i czy chodzi o szeroko pojęty całokształt, czy raczej o związki. Ja tej łatwości nie dostrzegam i nie rozumiem, bo niby na czym miałaby polegać? Znam mnóstwo kobiet, które mimo, że są w związkach, to kompletnie się w nich nie odnajdują. Są nieco z rozpędu, przymusu, presji środowiska. Z kobietą miało by być łatwiej? Rzeczywiście, już widzę siebie żonatego i dzieciatego. Pełnia szczęścia, zwłaszcza, że nie znoszę dzieci. Dlaczego jako hetero miałbym być spełniony w roli ojca, kiedy nie posiadam do tego ani ciągot, ani przekonania?

Stworzenie związku jest z zasady rzeczą trudną i nie ma tu znaczenia płeć partnera. To całkowicie poplątana mieszanka predyspozycji i szczęścia do tego, żeby w odpowiednim miejscu i czasie dwie dusze postanowiły pójść tą samą drogą. To mnóstwo ustępstw, wiele poświęceń i ogromna ilość cierpliwości. Jeżeli trafi się na kogoś, kto po prostu nie jest stworzony do związku, to jakie ma znaczenie czy to kobieta, czy mężczyzna? Bzdura. Kompletna. Zresztą tak samo jak i inne sfery życia. Jeżeli nie umiem ogarnąć swojego życia, to nie poradzę z nim sobie bez względu na to, czy będę homo, czy hetero. Nijak ma się to do kariery, umiejętności, podejścia do życia, zainteresowań. Jestem homo. Jeżeli mam mieć pochrzanione życie, to będę je miał również w wersji hetero.

O co więc chodzi? Dlaczego homoseksualiści robią z siebie męczenników? Pomijając rzecz jasna kwestię dyskryminacji. Gdybym dostawał dychę za każdym razem kiedy słyszałem, że panowie chętnie by się z tego "uzdrowili" i "przestawili" to mógłbym nie myśleć o emeryturze. Ktoś musiał kiedyś rzucić taki pomysł, ktoś inny go podchwycił i sfrustrowani homo w każdym zakątku kraju mamroczą to pod nosem jak mantrę: byłoby lepiej, nie byliby sami, wszystko by się układało. Mhm. Jasne.

Życie to jedno wielkie rozczarowanie i tylko od nas zależy to, czy nauczymy się w tym funkcjonować, czy będziemy obwiniać rzeczy od nas niezależne. I czy jest sens szukać winy, podczas gdy o wiele bardziej produktywnym rozwiązaniem byłoby ruszenie z miejsca? Wiem. Nie wszystkie rzeczy są do przeskoczenia. Dlaczego jednak obarczać tym siebie i tracić czas na rozpamiętywanie i kreślenie alternatywnych scenariuszy?

Może i mam poplątane życie, pełne dramatów, w których zachowuję się jak pokręcona popierdółka. Taki jestem. Nie przez kogoś lub przez coś. Tak wygląda mój świat. Takim go postrzegam i tak na niego reaguję. I za cholerę nie chciałbym innego.