Koniec paskudnych sandałów (nadal się nie przekonałem) i koszul z krótkim rękawem, które może i praktyczne, ale kompletnie nieeleganckie i nieestetyczne (tors wygląda jak pudełko). Będzie można wbić się w swetrzyska, pozakładać na siebie kurtawy i inne kufaje i poczuć się bezpiecznie, jak w kokonie. Miękko, ciepło i przytulnie. Oczywiście pogoda będzie wówczas fatalna, więc ponarzekam sobie na to, że pada i wieje.
Marudzenie jest rzeczą wybitnie polską. Narzekają wszyscy i wszędzie. Robią to do tego stopnia, że w zasadzie trudno jest zauważyć, że ktoś tego nie robi. Dlatego przestaje to robić większe wrażenie i po prostu przyłączamy się do wiecznie niezadowolonych. Jest za zimno, za ciepło, praca za ciężka, albo zbyt nudna, zarabiamy z reguły za mało, wypoczywamy niedostatecznie i przez życie przewala nam się nieustająca fala nieszczęść. Nic tylko położyć się i umrzeć, bo najpewniej będzie tylko gorzej.
I ja narzekam. Robię to strasznie. Stałem się przeokropnym malkontentem, któremu nic nie pasuje. Wiem kiedy się taki stałem, wiem też dlaczego. Najgorsze jest jednak to, że przez bardzo długi czas nie dostrzegałem tego w sobie. Po prostu było źle. I tyle. Koniec. Więcej nic nie ma. Czysta tragedia.
A może spojrzeć na to inaczej? Może nie tyle marudzę, co po prostu pewne rzeczy dostrzegam? To już lepsza interpretacja. Widzę więcej. W dodatku całkiem realnie. Poza tym wiem, że kiedyś skończę ze swoim marudzeniem, bo doskonale wiem, co może mnie uszczęśliwić. A to całkiem fajne, kiedy można określić z dużą pewnością to, czego człowiekowi w życiu potrzeba. Bo to jak początek drogi, punkt wyjścia.
Pomarudzę więc jeszcze trochę. Tak na zapas. Będzie o czym pisać!
Jęczeć i marudzić jest po prostu łatwiej. Czasami mam wrażenie, że to sztuka dla sztuki, bo i powody jakby naciągane.
OdpowiedzUsuńDla jasności- na siebie też narzekam.
UsuńNo co kto lubi:)
UsuńNie powiedziałbym, że to akurat lubię.
UsuńA czyli to taka wyrafinowana rozrywka:)?
UsuńIle trzeba mieć wytrwałości w marazmie, żeby choć trochę nie ponarzekać kiedy ani w życiu nic się nie dzieje, ani w pogodzie - którą jako jedną z niewielu "rzeczy" mamy na co odzień, nawet kiedy nie wychylamy nosa z domu? Wiecznie słońce, słońce, słońce... Ta kraina szczęścia, na której nadejście tak bardzo się wzdryga jesienią i zimą...
OdpowiedzUsuńI może podobnie jest u tych naszych rodaków, ciągle ta sama bezbarwność i brak widoków na przyszłość, to i pogodzie może się oberwać?
To sobie ponarzekałem. Przepraszam, że takie nastroje chętniej podchwytuję aniżeli piętnuję ;)
Myślisz, że to z nudów jesteśmy malkontentami?
UsuńMogę mieć milion rzeczy na głowie, a i tak ponarzekam.
Nie, skądże. Raczej standardy życia w Polsce dają nam powód do narzekań, tylko nie chodzi o bezpośrednie narzekanie na to, że źle, że rząd zły itd., ale takie pokątne, wynikające z braku akceptacji swojej pozycji.
UsuńOczywiście to tylko jednostronne spojrzenie, osobna kwestia to cechy narodowe, chociaż podchodzę do nich z rezerwą. Zbyt wiele razy doświadczyłem korelacji między sytuacją życiową a narzekaniem. A przecież do dobrobytu ogólnie nam daleko.
Podobno trzeba się cieszyć drobnostkami. I chyba to robię. Mimo wszystko nadal widzę zbyt wiele- zazwyczaj to, co nie do końca mi się podoba. Narzekanie przypisałbym do braku możliwości zmiany czegokolwiek. Tkwimy w miejscu. Oczywiście, można twierdzić, że sami sobie narzucamy ograniczenia, ale życie pokazuje, że nie ze wszystkim można sobie poradzić. I to nas dobija. Nie na tyle, żeby się poddać, ale z pewnością wystarczająco, aby wyrazić swoje niezadowolenie.
UsuńZbyt dobrze to znam, bym mógł odpowiedzieć inaczej, jak tylko tak, że trafił Pan w punkt, Panie Carringtonie! A radość z błahych rzeczy to oczywiście najlepsza droga do wewnętrznej stabilizacji. Usilnie wyszukiwać w życiu okazje do poprawy samopoczucia i nie robić wielkiej dramy z tego, że musimy sobie w taki sposób pomagać. Tak po prostu jest, a na tę chwilę nic nie liczy się bardziej, niż akceptowalny poziom naszego dobrego nastroju. To teoria, na tyle banalna w swej prostocie, że do jej urzeczywistniania trzeba dojrzeć. Pan, widzę, jest na najlepszej drodze, ja póki co tej perspektywy jeszcze nie widzę.
UsuńKwestia charakteru, ale i otoczenia. Często to świat dookoła ciągnie w dół, przez co traci się z oczu nawet te drobiazgi. Sam musiałem pokonać osiemset kilometrów, żeby zobaczyć co mnie ciągnie w dół.
UsuńMoże tego właśnie nam trzeba? Innej perspektywy?
Hahaha! Ja też nie potrafię przekonać się do sandałów. Cóż za przekorny los! Jak zawsze płynny, dobrze napisany wpis. Choć wyraźnie można podzielić go na dwie odrębne części.
OdpowiedzUsuńW trakcie lektury tej pierwszej uśmiech mimowolnie zaatakował mą twarz kilkakrotnie, zaś w trakcie redagowania tej drugiej, niewielki grymas zastąpił ten jakże dziecinny uśmieszek do ekranu telefonu. Tak to już, niestety, jest z tą polską mentalnością i narodowym usposobieniem bywa, iż dzień bez narzekania jawi się jako stracony czas. Nie pozostaje nic innego, jak starać się pracować nad sobą, śmiać się niekiedy ze swoich przekornych narzekań, a przede wszystkim być świadomym swych "chwil słabości". Być może gdzieś za rogiem czeka jakaś niepozorna doza uśmiechu i szczęścia w najczystszej postaci? :)
Przy sandałach wymiękam. Wygląda to to, jak odrzut pielgrzymkowy.
UsuńI nie zapominajmy- upierdliwy neurotyk ze mnie!
będę w opozycji, niema nic cudniejszego niż młode pacholęcie w koszulce na ramiączkach w tramwaju trzymające rękę do góry, żeby złapać równowagę. Cóż za świeżość zwłaszcza o 16:10. Koszulka u pasa lekko za krótka, portki po starszym bracie plażówki przytrzymane przez spocone biodra, ale tak żebyś trochę zobaczył zwłaszcza tylny przedziałek. Bóg Olimpu wsiadł do tramwaju, a ty się krzywisz ;)
OdpowiedzUsuńTaki żarcik,
Zapomniałeś o klapeczkach, bez nich stylizacja byłaby niekompletna;)
UsuńPrzechodzona moda plażowa w środkach komunikacji zbiorowej.
UsuńJa wiem, że temperatury są wysokie. Wiem, że człowiek transpiruje jak szalony. Wiem też jednak, że prysznic nie jest dzisiaj luksusem, a standardem. Tak samo wiem, że inny strój przystoi w miejscowości nadmorskiej, a inny w zatłoczonym centrum miasta.
Bogowie Olimpu zstąpili w tym roku wyjątkowo tłumnie. Lepiej chyba, zeby wrócili, skąd przyszli.